Perceptief gehoorverlies
Perceptief gehoorverlies
Symptomen, diagnose & behandeling
Bij perceptief gehoorverlies (ook wel sensorineuraal gehoorverlies) is er sprake van een storing in het gebied van het binnenoor. Dit zorgt voor een vermindering van het gehoor (hypoacousis). Dit kan leiden tot milde of zelfs tot complete doofheid van het oor. Een vroegtijdige voorziening met hoortoestellen kan de beperking minimaliseren en het gehoor verbeteren.
Hieronder vindt u belangrijke informatie over de oorzaken, symptomen, diagnose en prognose van perceptief gehoorverlies. Bij de keuze van een hoortoestel gaat het altijd om de mate van het gehoorverlies en de individuele eigen behoeften. Audibene helpt u om het voor u geschikte hoortoestel te vinden en begeleidt u gedurende het gehele aanpassingsproces. Neem gerust contact met ons op.
Op deze pagina:
- Oorzaken
- Symptomen
- Diagnose
- Behandeling
- Prognose
Zo helpen hoortoestellen
- Effectieve compensatie van gehoorverlies.
- Door een goed gehoor is een betere integratie in eigen omgeving mogelijk.
- Het waarnemen van ‘vergeten’ geluiden (fluitende tonen, ritselende bladeren, etc.).
- Comfortabel horen met behulp van de modernste technologie, die uw omgeving automatisch herkent en de stem van uw gesprekspartner uit storende achtergrondgeluiden filtert.
- Hoe eerder gehoorverlies wordt behandeld, des te beter een ernstig gehoorverlies kan worden voorkomen.
Oorzaken van perceptief gehoorverlies
Oorzaken van perceptief gehoorverlies (ook wel sensorineuraal gehoorverlies) kunnen divers zijn. Een veel voorkomende oorzaak is presbyacusis, die rond het 50-60e levensjaar begint. Bij dit type gehoorverlies verliest men voornamelijk de waarneming van hoge tonen. De tweede belangrijke oorzaak is lawaai. Bij de door lawaai veroorzaakte slechthorendheid gaat het om de meest erkende beroepsziekte in Nederland. Dagelijks 6-8 uur lange blootstelling van het oor aan 85dB voldoet al om dit te veroorzaken. Voorbeelden van werkplekken die gedurende de gehele dag het gehoor belasten zijn klaslokalen, tandartspraktijken en bouwplaatsen. Andere oorzaken van perceptief gehoorverlies kunnen ook doorbloedingsstoornissen zijn, die bij onder andere diabetes, arteriosclerose of plotselinge doofheid kunnen ontstaan, of stofwisselingsziekten zoals een schildkierdysfunctie.
Symptomen van perceptief gehoorverlies
Betroffen personen klagen vaak over een beperkte spraakverstaanbaarheid. In de vroege fase is vooral het waarnemen van omgevingsgeluid beperkt. Afhankelijk van de omvang van het gehoorverlies kunnen de betroffen personen ook last hebben van oorsuizen (tinnitus). Een groot gevaar van langdurige slechthorendheid is sociale isolatie en schommelingen in het psychische welbevinden. Daarom is een vroegtijdige behandeling aan te raden.
Diagnose
De diagnose van perceptief gehoorverlies (sensorineuraal gehoorverlies) wordt door de KNO-arts gesteld met behulp van een reeks onderzoeken. Eerst wordt er in het oor gekeken met een otoscoop zodat oorzaken met oorsprong in de gehoorgang uitgesloten kunnen worden. Als verdere diagnostiek wordt bijvoorbeeld een hoortest (audiometrie) uitgevoerd.
Bij impedantie-audiometrie (tympanometrie) wordt de bewegelijkheid van het trommelvlies en de gehoorbeentjes onderzocht en de druk in het middenoor gemeten. Dit onderzoek dient voor het uitsluiten van een verstoord middenoor (geleidend gehoorverlies).
Bij toonaudiometrie wordt de geluidsbeleving van de patiënt onderzocht. Hierbij worden tonen in verschillende frequenties met toenemend volume via een hoofdtelefoon aan de patiënt gepresenteerd. Zodra de patiënt het geluid waarneemt, dient hij of zij een teken te geven. Zo ontstaat een hoorcurve, die aan de hand van de afwijking van de norm het type gehoorverlies en de ernst hiervan kan worden opgemaakt.
Voor mensen met perceptief gehoorverlies is er in de hoorcurve geen verschil te zien tussen de beengeleiding (geluid wordt door het bot geleid) en de luchtgeleiding (geluid wordt via de lucht uit het trommelvlies en over de gehoorbeentjes in het binnenoor overgedragen) vastgesteld. Beide curves liggen tegen een hoger geluidsniveau aan dan bij gezonde patiënten.
Andere belangrijkste tests om midden- en binnenoorontstekingen te onderscheiden zijn de stemvorkproef van Weber en de stemvorkproef van Rinne. Ook met deze tests wordt de been- en luchtgeleiding onderzocht.
Bij een perceptief gehoorverlies wordt het geluid bij de stemvorkproef van Weber in het gezonde oor als luid waargenomen. Ook bij de stemvorkproef van Rinne valt de test positief uit.
Een andere methode is het meten van de oto-akoestische emissies (OAE). Hiervoor wordt een signaal in het gezonde oor van de patiënt gezonden en de respons van de buitenste haarcellen van het binnenoor wordt gemeten. Als deze haarcellen beschadigd zijn, dan zijn bij deze test normaal gezien geen effecten meetbaar.
Behandeling en prognose
Op dit moment is er nog geen geneesmiddel of een operatieve behandeling tegen perceptief gehoorverlies. Geschikte hoortoestellen kunnen de slechthorendheid meestal met succes compenseren. Deze apparaten werken vandaag de dag met de modernste digitale technologie, die de geluidssignalen in kleine processors (kleine minicomputers) verwerkt. Dankzij de moderne technologie kunnen de hoortoestellen zich automatisch aanpassen aan de omgeving van de drager. Bovendien kunnen ze spraak en vervelende ruis onderscheiden. Hierdoor kunnen de hoortoesteldragers weer ongestoord en gemakkelijk horen en actief deelnemen aan het dagelijks leven.
Een perceptief gehoorverlies (sensorineuraal gehoorverlies) kan jarenlang constant blijven of zich verergeren in een sluipend proces. Dit wordt vaak niet opgemerkt door de patiënt en vergroot het risico tot sociale isolatie. Om dit te voorkomen dient er op tijd een hoortoestel aangeschaft te worden.