Audiogramm

Een audiogram geeft de verschillende frequenties, de zogenaamde gehoordrempel, weer. Dit is het gebied waarin het menselijk gehoor geluiden gewoon waarneemt. Hiervoor bestaat er een geprefabriceerde grafiek: horizontaal is de toonhoogte (frequentie in Hertz) opgenomen, verticaal het volume in dB.

De nullijn in het audiogram komt overeen met de gehoordrempel van jongeren die normaal horen. Bij de meting kunnen twee verschillende waarden worden onderscheiden. Bij de eerste is er het luchtkanaal, waarbij het geluid vanaf buiten naar het middenoor en het binnenoor beweegt. Dit is wat er normaal gezien onder de term ‘horen’ verstaan wordt. Bovendien is er ook nog de beengeleiding, waarbij trillingen via de schedel het binnenoor bereiken. Gewoonlijk worden deze signalen in het oor overlapt door de luchtgeleiding. Als deze beschadigd is, worden hoortoestellen zo aangepast dat zij de beengeleiding kunnen gebruiken en versterken. Hierbij is echter een heel hoog volume nodig (ongeveer 50 dB meer dan luchtgeluid).

De patiënt krijgt eerst een koptelefoon opgezet. Dan begint de audicien een enkele toon af te spelen – beginnend met de meest voor gezonde oren goed hoorbare 1000 Hertz – en versterkt deze in stappen van 5 dB totdat het gehoord wordt door de patiënt. Vervolgens worden er andere frequenties afgespeeld en zo de gehoordrempel gemarkeerd.

Hierna krijgt de patiënt een beengeleidingshoorapparaat opgezet – die direct op het schedelbeen rust. Zo kan de gehoordrempel voor elk oor afzonderlijk worden bepaald – door verbinding van de gehoordrempelpunten, de hoorcurve, de luchtgeleiding en de beengeleiding.

Met behulp van een audiogram kunnen verschillende vormen van gehoorverlies worden onderscheiden: zoals reeds vermeld gaat het om de luchtgeleiding, waarbij zich het geluid door het buiten-, midden- en binnenoor beweegt en bij de beengeleiding gaat het om de geluidssignalen die worden geleid via het schedelbot.

Worden de geluiden via de luchtgeleiding slecht waargenomen maar via de beengeleiding juist als goed, dan spreekt de expert van een geleidingsstoring. De oorzaak hiervan kan alles zijn wat het geluid op weg van het buiten- naar het binnenoor verhindert, bijvoorbeeld een vreemd voorwerp in de gehoorgang, een effusie in het middenoor of een probleem met de overdracht van het geluid van het trommelvlies via de gehoorbeentjes. Vaak kan een KNO-arts de oorzaak van deze geleidingsslechthorendheid relatief eenvoudig behandelen. Indien dit niet het geval is, kunnen hoortoestellen worden gebruikt om weer beter te kunnen horen. audibene helpt u in dit geval graag verder.

In tegenstelling daartoe is er sensorineuraal of perceptief gehoorverlies, deze ontstaat vanuit het binnenoor, of de aangesloten zenuwverbinding. Hierbij loopt de curve in het audiogram zowel voor de been- als luchtgeleiding parallel, – maar toch ligt de individuele gehoordrempel aanzienlijk boven die van normaalhorenden. Mensen met perceptief gehoorverlies horen vooral hoge frequenties bijzonder slecht: er zijn op dit gebied grotere volumes nodig tot de gehoordrempel kan worden gespecificeerd: de minimale hoorbare curve neemt daarom af in het hoge tonenbereik. Dit is kenmerkend voor ouderdomsslechthorendheid (presbyacusis). Bij sensorineuraal gehoorverlies helpen medicijnen en operaties vaak niet – een verder gehoorverlies in het binnenoor kan echter door hoortoestellen worden beperkt.

Met een modern hoortoestel heeft u de mogelijkheid om weer goed te horen en zo actief te blijven deelnemen aan het leven zonder een gesprek te missen: een individueel advies en een aanpassing aan uw gehoor is essentieel. De experts van audibene beantwoorden graag al uw vragen en zoeken voor u de juiste audicien bij u in de buurt. Neem eenvoudig contact met ons op!