Ziekte van Ménière

Een zogenaamd endolymphatisch hydrops veroorzaakt de ziekte. Om dit te kunnen begrijpen moeten we een nauwkeurigere blik werpen op de opbouw van het menselijk gehoor, ook wel het binnenoor. 

Het binnenoor bestaat hoofdzakelijk uit twee eenheden. Enerzijds uit het evenwichtsorgaan en anderzijds uit het slakkenhuis. Het huidige labyrinth bestaat van boven tot beneden uit drie “kamers”: de scala vestibuli, de scala media en de scala tympani. De scala vestibuli en de scala media zijn door het zogenaamde Reissner-membraan van elkaar gescheiden en tussen de scala tympani en de scala media ligt het zogenaamde basaalmembraan. Het basaalmembraan is onderdeel van het orgaan van corti en hierop bevinden zich haarcellen van verschillende grootten, die voor de eigenlijke hoorverrichting verantwoordelijk zijn. De scala tympani en de scala vestibuli zijn met vloeistof gevuld die Perilymphe genoemd wordt. De scala media is met kalkrijke endolymphen gevuld. 

Nu weer terug naar de endolymphatische hydrops. Hier gaat het om een overproductie van de endolymphe wat tot een verbreding van de scala media voert. Dientengevolge verzakt het basaalmembraan. Gevolgen zijn gehoorverlies en oorsuizen (tinnitus). De endolymphatische hydrops en de daarmee verbondene verbreding van de scala media kunnen ook een scheur in membraam van Reissner veroorzaken, die tussen de scala media en de scala tympani ligt. Nu komt het tot een vermenging van de endolymphe uit de scala media en de perilymphe uit de scala vestibuli. Dit kan de aanvallen van duizeligheid teweegbrengen. 

Gaat het om de typische symptomen van de ziekte van Ménière dan is dit vaak al voldoende om met zekerheid te kunnen diagnosticeren. 

Tijdens de aanval kunnen bij patiënten de ogen richting het gezonde oor trekken. Artsen spreken hierom van een zogenaamd wegvalsnystagmus. Direct na de aanval trekken de ogen dan in de richting van het zieke oor (herstelsnystagmus); 

De binnenoor slechthorendheid betreft vooral de tonen op lage en midden frequenties, waarbij zich de slechthorendheid vooral in het begin na de aanval weer terugtreedt. Deze vermindering van het gehoor kan men heel goed met een audiogram vaststellen; 

Indien de ziekte al in een vergevorderd stadium is komt het tot een prikkelbaarheid van het evenwichtsorgaan. 

Bij de ziekte van Ménière wordt tussen twee therapiewijzen onderscheiden. Enerzijds de behandeling tijdens de aanvallen en anderzijds de therapeutische maatregelen, die men kan toepassen om de volgende aanval te voorkomen of tenminste het aantal duizeligheidsaanvallen te verminderen. 

Hoe de ziekte van Ménière in detail verloopt, is niet precies voorspelbaar. Echter is in de meeste gevallen de ziekte chronisch. Tussen de aanvallen kunnen een aantal dagen liggen, maar ook maanden of zelfs jaren. Tijdens verloop van de ziekte, worden aanvallen van duizeligheid vaak minder, waarbij het gehoorverlies vordert en tot doofheid kan voeren.